چرا باید در مورد معلولان گفت و گو کنیم؟

در تعریفی که امروزه سازمان بهداشت جهانی از معلولیت ارائه می کند، نقص یک عضو، چیزی بیش تر از یک تفاوت نیست. این تفاوت اگر فرد را با محدودیت هایی در زندگی روزمره اش روبرو ساخت و او را از حقوق بدیهی انسانی اش محروم کرد، باید ما را متوجه ایرادات قوانین و سیطره کلیشه های نادرست در جامعه کند. شایسته نیست افراد به خاطر ویژگی های انتسابی که با آن به دنیا آمده اند یا به دلیل حوادثی که باعث شده آن ها اعضای بدن شان را از دست بدهند، از حقوق انسانی خود محروم شوند. براساس آمار سازمان بهداشت جهانی، 15 درصد از افراد هر جامعه ای را معلولان تشکیل می دهند و این یعنی بیش از 11 میلیون معلول در ایران وجود دارد. 11 میلیونی که مانند دیگر اقشار جامعه، توانایی های خاص خودشان را دارند. توانایی هایی که نادیده گرفتن آن ها، به زیان کل جامعه تمام می شود.

باورش دشوار است، اما قانون جامع حمایت از معلولان که در اردیبهشت سال 1383 در مجلس به تصویب رسیده بود، نزدیک 11 سال برای وصول نظر شورای نگهبان انتظار کشید و سرانجام در بیست و پنجم فروردین ماه 1395، به دلیل لزوم برخی اصلاحات، برگشت داده شد. این مدت زمان طولانی، میزان توجه جدی نهادهای کلان کشور را به ظرفیت های 11 میلیون از هم میهنان ما نشان می دهد. با این حال برخی نهادهای مدنی تلاش دارند با همراهی خودِ افراد دارای معلولیت، این خلاهای بسیار را پر کنند.

موسسه رحمان نیز با توجه به رسالت خود، یعنی پرداختن به مسائل اجتماعی و به ویژه مسائلی که معطوف به اقشار آسیب پذیرتر جامعه است، برگزاری نشست هایی را معطوف به بررسی چالش های پیشِ رویِ معلولیت در ایران، ضروری دانست.

رحمان امیدوار است این مجموعه نشست­‌های برگزارشده در موسسه با عنوان “معلولیت؛ چالش ها و سیاست ها در ایران”، بتواند سرآغازی سودمند باشد برای گردهم آوردن گام‌­هایی که برداشته شده‌­اند تا زندگی شایسته‌­ای را که حق هر انسان است، برای افراد دارای معلولیت فراهم کند.